12 juni 2020

Blog Johannes: Discriminatie in Coronatijd

De afgelopen periode is er veel aandacht voor discriminatie. Ik ben erg benieuwd waar dat vandaan komt. Wat is nu de oorzaak daarvan?

Het lijkt erop dat mensen een stevige mening hebben over andere groepen. Een mening die mensen bij zich houden is niet direct kwetsend, maar wanneer daar ook acties uit voortkomen wordt dit anders. Ik kan niet zien wat andere mensen denken, maar in deze tijd vallen een aantal dingen me wel op.

Het lijkt erop dat als de wereld steeds sneller verandert, de meningen van mensen juist steeds meer vast komt te staan. Daarmee wordt de sociale acceptatie van de twijfel steeds minder. In de crisis tijd van grote transities zien we steeds meer polarisatie tussen verschillende groepen. Je bent voor iets of je bent tegen iets. En als je niet voor ons bent, dan ben je tegen ons.

Ik zal er eerlijk voor uitkomen. Ik twijfel over heel veel dingen. Ik weet niet zeker hoe mensen denken en ik weet soms ook niet zeker hoe ik zelf denk. Mijn mening is namelijk afhankelijk van anderen. Soms denk ik het ene en soms het andere, omdat het afhankelijk is van de effecten van het ene op het andere. Omdat de wereld nu een keer snel verandert, kan mijn mening ook veranderen. Ik kom daar alvast voor uit.

Wat het nu lastig maakt is dat een mening over een andere groep direct een scheiding creëert die er helemaal niet is. Ik zie maar een soort mens, dat is een mens. Als er al groepen moeten worden gecreëerd dan kun je een verschil maken tussen de mensen die leven, de mensen die hebben geleefd en de kinderen van onze kinderen die hopelijk nog de kans krijgen te leven.

Als er dan toch sprake is van discriminatie dan ben ik aan het twijfelen over een nieuwe mening. Ik ben er nog niet helemaal uit maar ik vraag me af of we ons niet allemaal schuldig maken aan een vorm van discriminatie. Namelijk discriminatie richting de toekomstige generaties.

In onze huidige democratie zit de macht bij de huidige levende mensen. Daarbij maken ze gebruik van de kennis en structuren van onze voorouders. Wie komt er nu op voor de rechten van de toekomstige generaties? Hoe is de stem van de toekomst geborgd in wet en regelgeving?

De huidige tendens lijkt heel erg gericht te zijn op de korte termijn. We weten allemaal dat we daarmee grote risico’s lopen op de leefbaarheid van onze planeet in de toekomst. Hoe groot die risico’s zijn weten we niet precies. Maar we nemen nu bewust risico’s. De democratie en iedereen gezamenlijk lijkt zich daarom schuldig te maken aan discriminatie. Door nu niet snel genoeg te veranderen beperken we de kans op een gelukkig leven voor onze achterachterachterkleinkinderen. Ik zal eerlijk zijn; ik weet het niet zeker, maar het lijkt in ieder geval op een mening.

Tekst & foto: Johannes Lankester