2 april 2020
In deze bijzondere tijd is het de bedoeling dat ik thuiswerk en zo weinig mogelijk contact maak met anderen. Na enkele weken merk ik dat ik het persoonlijke contact met de collega’s ontzettend mis. Als iets niet duidelijk is, kan ik niet even langslopen en onderzoeken wat volgens mij de beste oplossing is. Even elkaar aankijken en vragen hoe het gaat. Een bakje koffiedrinken en wat filosoferen over de dingen die me bezighouden.
Door het thuiswerken en veel minder afleiding door vergaderingen, bezoekjes en andere bijeenkomsten voel ik me soms alleen. Om de zinnen te verzetten ga ik daarom heel gericht dagelijks bewegen, liefst in de natuur. Met tuinieren als hobby lukt dat in principe prima op het eigen erf. Er is momenteel genoeg te doen: ik heb het onkruid verwijderd, de heesters gesnoeid en tussendoor kijk ik of alles wat ik gepoot heb weer boven de grond verschijnt. Ik ben blij dat onze tuin nu de vorm krijgt die ik voor ogen had met de aanleg in 2016.
Een ander mooi stukje natuur in Nijland dat ik dagelijks bezoek, is ons heempark aangelegd in 2009 als recreatievoorziening in het kader van de ruilverkaveling. Mijn groene kennis en kunde heb ik toen ingezet om dit project met anderen van de grond te krijgen. De heesters worden groen, de sleedoorn is wit van de bloemen en de eerste kleinere vogels kondigen al fluitend het voorjaar aan. De grote vijver, deze winter weer niet gebruikt als schaatsvijver, wordt drukbezocht door de kuifeend, een kleine zwart witte eend, die druk in groepen rondzwemt. Echt genieten dus!
De natuur is mijn hele leven een belangrijke bron van ontspanning en vermaak. Als kind struinde ik al door de bermen op zoek naar onbekende planten en dieren in de sloten. De plantennamen die ik niet van mijn ouders geleerd had, zocht ik toen nog ‘old school’ op in een boekje. Mijn genieten wordt tegenwoordig helaas verstoord door het afval dat ik overal tegenkom, blikjes, snoeppapiertjes en plastic flesjes. Dat levert in mijn hoofd een soort van kortsluiting op. Overal waar ik kom zie ik zwerfafval liggen en heb ik de bijna onbedwingbare drang om op te ruimen. Jaren geleden werd ik boos en mopperde ik wat af. Euh nee dat doe ik niet meer, ik zet mijn negatieve gevoelens om in hard werken, namelijk OPRUIMEN!
Zo voel ik me na mijn zwerftochten weer goed, en ben ik even lekker duurzaam bezig geweest. En naast het genot van de wind door mijn haar en de zon op mijn gezicht, kom ik dorpsgenoten en anderen tegen die hun hond uitlaten (of alleen zichzelf). We maken even een praatje (op afstand) en ik voel me prima. Klaar om met hernieuwde energie thuis aan het werk te gaan! Ik wens iedereen een goede gezondheid en een mooie bezigheid de komende periode!
Tekst & foto: Lysbeth Andela
